Als een geliefd mens sterft, lijkt het licht verduisterd. Elk verlies van een mens, jong of oud, betekent verdriet dat vaak maar moeizaam een plaats krijgt.
Op de laatste zondag van het kerkelijk jaar stonden we stil bij het overlijden van alle dierbaren die ons zijn voorgegaan. In deze dienst werd de naam genoemd van Klaas Verweij en iedereen kon een kaarsje aansteken.
In de liturgische schikking zagen we de lauwerkrans, een krans kent geen begin en geen einde. De lauwerkrans is symbool van wijsheid:
De dood heeft niet het laatste woord. Het doven van een lamp betekent niet het uitdoven van het licht, want God is een God van levenden.
De witte bloemen staan symbool voor eerbied, herinnering en licht.
Als teken dat de overledene wordt gerespecteerd en niet wordt vergeten.
foto: Jannie Warmolts
In het licht van Christus gedenken we jou,
gedenken we allen, die we uit het oog
maar niet uit het hart verloren hebben.
We zien uit naar het Licht
dat ons verbindt in dood en leven.